Giorgia Meloni dhe partia e saj ‘Vëllezërit e Italisë’ dolën si fitues të qartë në zgjedhjet e 25 shtatorit, duke e vënë atë në rrugën e duhur për të formuar një koalicion të ri në një kohë të vështirë për ekonominë e vendit.
Me një opozitë të ndarë, analistët parashikojnë se ajo mund të qëndrojë në kurs më gjatë se shumë prej administratave famëkeqe jetëshkurtra të Italisë. Por ka të ngjarë që nuk do të jetë një udhëtim i lehtë. Këtu janë shtatë sfidat kryesore me të cilat do të përballet.
Erërat e kundërta ekonomike
Meloni merr pushtetin në një kohë kur ekonomia e Italisë po ngadalësohet. Parashikimet e rritjes janë ulur në 0.6% për vitin e ardhshëm, për shkak të rritjes së kostove të energjisë, duke e bërë më të vështirë menaxhimin e borxhit të lartë publik prej 145.4 për qind të PBB-së. Meloni duhet të menaxhojë gjithashtu rritjen e inflacionit dhe rritjen e normave të interesit.
Ajo ka premtuar uljen e taksave për të stimuluar rritjen ekonomike, por rritja e niveleve të deficitit mbi objektivat e mëparshëm mund të krijojë probleme serioze. “Nëse Meloni largohet nga trajektorja e vendosur nga Draghi, qeveria do të përballet me një reagim shumë negativ nga tregjet financiare”, tha ekonomisti Guido Tabellini, profesor në Universitetin Bocconi në Milano.
Buxheti
Në krye të tabakasë së Melonit do të jetë buxheti i vitit 2023. Kur qeveria e re të marrë detyrën, ndoshta në fillim të nëntorit, atyre do t’u duhet të dërgojnë një projekt-buxhetin për miratim në Bruksel brenda javësh, por hapësira për manovrim është e kufizuar. Meloni duhet të gjejë miliarda euro për të rinovuar masat e përkohshme për të zbutur efektet e rritjes së çmimit të energjisë dhe inflacionit, të cilat do të ndikojnë në aftësinë e saj për të përmbushur premtimet zgjedhore të aleatëve të saj, si bllokimi i rritjes së moshës së pensionit. Kjo mund të shkaktojë tensione në koalicion.
Plani i rimëkëmbjes
Italia ka nevojë për para nga Brukseli. Qeveria e re ka afat deri në dhjetor për të përmbushur 55 piketa dhe objektiva të vendosura nga Komisioni Evropian për të siguruar këstin e ardhshëm të financimit nga plani i rimëkëmbjes ekonomike të BE-së prej 750 miliardë eurosh pas pandemisë. Ministrat e paraardhësit të saj Mario Draghi janë përshpejtuar përpara dorëzimit, por mungesa e ekspertizës së menaxhimit të projektit në nivel lokal dhe rritja e kostove materiale, mund të nënkuptojnë që Italia të dështojë t’i përdorë mirë fondet.
Meloni shkaktoi alarmin gjatë fushatës kur tha se donte të rinegocionte planin e rimëkëmbjes. Kundërshtarët e saj argumentuan se kjo mund të rrezikonte fondet jetike, ndërsa edhe partneri i saj i koalicionit Silvio Berlusconi e quajti propozimin “të palogjikshëm dhe të rrezikshëm”. Meloni u tërhoq, por gjithsesi ngriti nevojën për “një rishikim” duke pasur parasysh rritjen e kostove të lëndëve të para. Manifesti i saj bëri thirrje që marrëveshja të rregullohej për të adresuar krizën energjetike, pasi pak burime i ndahen këtij sektori. “Nëse realisht rrezikojmë të humbasim paratë, sigurisht që askush nuk dëshiron t’i humbasë ato”, tha ajo. “Por unë nuk mendoj se Komisioni Evropian është kaq i paarsyeshëm”.
Aleatët e saj
Pasi ka mposhtur aleatët e saj, duke përfshirë Legan në zemrat e saj veriore, Meloni tani ka detyrën e vështirë të punojë me njerëzit të cilëve ajo sapo u ‘vodhi drekën’. Partnerët e koalicionit kanë qëndrime të ndryshme për shumë çështje, duke përfshirë autonominë rajonale dhe pensionet. Meloni u zotua të heqë mirëqenien për të papunët. Aleatët e saj duan ta rimodelojnë atë. Në lidhje me imigracionin, ajo bëri thirrje që emigrantët të bllokohen në Afrikë, ndërsa Matteo Salvini dëshiron të rikthejë dekretet e tij të sigurisë që shkurtojnë programet e mbrojtjes humanitare.
Kabineti
Meloni planifikon të grumbullojë kabinetin e saj me ekspertë të shoqërisë civile dhe të rekrutojë disa kandidatë të mundshëm, si prokurori Carlo Nordio, përpara zgjedhjeve. Por ajo do të jetë nën presionin e aleatëve të koalicionit, të cilët presin poste kyçe në ministri në këmbim të mbështetjes së tyre. Salvini, lideri i Legas, dëshiron të kthehet në rolin e Ministrit të Brendshëm, ku mund të krijojë mbështetje me agjendën e tij anti-imigruese. Por, pasi ai aktualisht është në gjyq për mbajtjen e emigrantëve në det të hapur, ndërsa në atë rol, presidenti Sergio Mattarella, nuk ka gjasa ta miratojë.
Berlusconi po synon gjithashtu një rol të rëndësishëm për partinë e tij të qendrës së djathtë në qeveri, duke pretenduar se ata janë garantuesi i linjës pro-evropiane të Italisë. Lufta në Ukrainë e ndërlikon vendimin e Melonit pasi ajo do të dëshirojë të shmangë emërimin e ministrave rusofilë. Lënia e Salvinit jashtë kabinetit do t’i jepte atij më shumë hapësirë për të sulmuar qeverinë.
Sanksione uniteti
Meloni është zotuar të mbetet në linjë me NATO-n dhe BE-në për sanksionet kundër Rusisë dhe i tha presidentit ukrainas Volodymyr Zelenskyy se ai mund të llogarisë në mbështetjen e saj. Por Salvini pretendon se sanksionet e dëmtojnë Italinë më shumë sesa Rusinë dhe sondazhet sugjerojnë se votuesit janë në anën e tij. Nëse paketat e mëtejshme të sanksioneve shihen si të vështira për italianët, Salvini mund të krijojë vështirësi, veçanërisht kur ai përpiqet të rifitojë mbështetjen.
Evropa
Brukseli është gjithmonë një fushë e mundshme e minuar. Ndërsa liderët e Hungarisë dhe Polonisë, të cilët janë nën vëzhgimin e BE-së për kthim prapa në demokraci, e mirëpritën suksesin e Melonit, Parisi dhe Berlini janë shumë më pak entuziastë. Gjatë fushatës, Meloni tha se, për BE-në, “festa ka mbaruar”, pasi Italia do të mbrojë më me forcë interesat e saj në Evropë. Socialdemokratët në pushtet në Gjermani mbështetën kundërshtarin e Melonit, udhëheqësin demokrat Enrico Letta.
Presidenti francez Emmanuel Macron kishte marrëdhënie të ngushta me Draghin – dyshja nënshkruan një aleancë strategjike vitin e kaluar. Diplomatët thonë se, megjithëse Meloni dhe Macron nuk ndajnë të njëjtat vlera, udhëheqësi francez do të dëshirojë marrëdhënie të mira me Romën për shkak të interesit të tyre të përbashkët në reformimin e rregullave fiskale të BE-së. Eurodeputeti i vëllezërve të Italisë, Nicola Procaccini, i tha POLITICO: “Ajo që është e rëndësishme është që Italia të luajë lojën e saj”.
